Aangekomen in het prestigieuze Green Lotus Hotel haastten we ons naar onze kamers.
Nog nooit had ik een kamer met zo’n mooi uitzicht, echt waar!! We waren omringd door bergen als ruggen van kamelen. Het Karstgebergte, met tussendoor een statige rivier met roestige oude vissersboten. Direct schoot maar één gedachte door me heen.. Halong bay - Vietnam, maar dan niet in de oceaan maar wel op vaste grond.
Yangshuo, klein stadje maar met een bruisend avondleven. In het centrum vind je tal van straatjes vol met eetstalletjes, hebbedingetjes, alles onder de felle neon lichtreclames.West street met al zijn stemmige cafeetjes, restaurantjes en barretjes is ” The place to be”! Elk cafeetje heeft zijn eigen orkestje met zanger of zangeres. Veel volk, lachende Chinese gezichten en de zoete klanken van het Chinese lied kwamen ons steeds tegemoet. Op één van de vele terrasjes, bestelden we een pizza.
We waren omringd door vrolijke Chinese families. Na ons eerst eens goed bestudeerd te hebben, knikten en lachten ze ons toe. Ze deden ‘proost’ met hun gevulde pintjes. Ze hadden duidelijk iets te vieren, ze zongen samen en klopten elkaar gemoedelijk op de schouders. We werden meegezogen in hun enthousiasme! Om daar nog langer te kunnen toeven, bestelden we een groot bord frietjes en een heerlijke pint. Een tekenaar kwam rond en zette, in enkele minuten, op een gewoon porseleinen eetbord, een 8 tal gezichten van deze hechte familie. ’t Was mooi, het gezin was heel content en ze wezen naar ons twee, die buitenlanders daar, die moeten er ook op……Met veel belangstelling en reikhalzend naar het resultaat, deed de tekenaar zijn werk.…Voor ons veel leute en een mooie herinnering om mee naar huis te nemen. ‘t Plezier zit hem in de kleine onverwachtse dingen ! Toch was het niet helemaal toeval. Uit onze vele Aziatische reizen wisten wij al, als het enigszins kan, eet en ‘be’leef op straat. Aziaten zijn heel vriendelijk en trekken mensen aan. Aziaten leven en eten op straat. Ze genieten ondertussen van de vele sociale contacten. Neen, ons huiselijke kennen ze niet, maar ze kennen wel elkaar en leven met elkaar. Ons avondje Yangshuo zat erop, een blijvende mooie herinnering!
De volgende morgen, na het ontbijt, wachtte ons een paar uurtjes fietsen. Al wandelend door het drukke Yangshuo, kwamen we bij een plaatselijke fietsenhandelaar aan. ’t Werd vlug geregeld. Iedereen kreeg een damesfiets, het leek als doodnormaal, niemand die zei moet ik op zo’n fietsje rijden… Toevallig had het gros van onze mannen zelfs een roze exemplaartje beet. Na wat gefriemel aan de zadelpinnen, konden we vertrekken.
Gids Richard op kop, reisleider Mario in ’t gat. ’t Was super druk op de hoofdweg, maar niet voor lang. Al gauw sloeg gids Richard een rustige zijstraat in. Al kwekkerend en glimlachend vervolgden we onze weg, iedereen vond het fijn! Mooi om zien al die westerlingen, als een Chinese draak kronkelend door de straten, op een blauwe of een roze dames fiets, inclusief een mandje aan het stuur vooraan. Zelfs veearts Danny die elke week op zijn futurologische crossfiets stapt, reed gewillig mee met zijn roze ijzeren karkas. Plots kwam geroezemoes vooraan. Het tempo werd wat trager; wie kon die fluisterde het door ‘begrafenis’. In de verte kwam een stoet, familie te voet, hun dierbare dragend naar zijn laatste rustplaats. Overwegend witte kledij, hun kleur van rouw, kleur mag ook, maar wel geen rood. Rood is immers de kleur van geluk en hoop.
We hielden halt bij een heel oud lokaal familie huis. Zo’n authentiek huis, wel 400 jaar oud, is zoals gebruikelijk ommuurd en enkel toegankelijk via een hoge dubbele houten poort, gemerkt met een teken van een draak of een feniks. Eens over de deurdorpel gestapt, stonden we in een kleine binnenplaats. We werden hartelijk ontvangen door de oude bewoners. De oude vrouw toonde ons met trots de nog steeds dienstdoende sojamolen op het boerenerf. We mochten binnen in de eerste woonplaats. Alles proper, maar ook heel primitief. Geen behang, wel grijze muren, versierd met Mao prenten, omringd door oude Chinese pentekeningen en foto’s van de voorouders. De oude moeder liet ons ook haar keuken zien. Een kastje, een zitbank, wat kookgerief. In de hoek stond een houten zwarte bak, beschilderd met wat witte lelies, gevuld met gebruikte plastiek zakken en wat rommel. De oude vrouw klopte op de bak, ze gaf ons een teken, ze bracht haar handen samen onder haar wang, ze hield haar hoofd wat schuin. Ze zag wellicht onze vragende blik en knikte, ja ja, je raadt het goed, hierin ga ik heen, als niks meer moet… Als afsluiting van ons bezoek zong haar man zijn lied voor ons. Het binnenpleintje was hiervoor te klein, had hij op een berg gestaan dan weergalmde zijn zang tot beneden in de vallei.. Zo krachtig was zijn stem!
Bij het verlaten van de hoeve, kwam net een nieuwe groep aangefietst. Cécile was bij de pinken. Ook al waren ze in short en T-shirt en hadden velen een zonnepetje op, Cécile haalde hem er direct uit, de burgemeester van De Panne en naast hem niemand minder dan De Caluwé, gouverneur van West Vlaanderen. Mr. De Caluwé verduidelijkte, ze waren samen op 10-daagse studiereis, de burgemeesters en politie commissarissen van West Vlaanderen….
We vervolgden onze weg en daar was ze dan, de Yulong rivier. Wat was ze mooi, romantisch. Dat gemoedelijke watertje, met groene struiken op de oevers en hier en daar een bloemenperk. Ze was omringd door het karstgebergte met zijn afgeronde toppen, zijn ups en downs, weerkaatsend tegen de licht blauwe hemel en zich spiegelend in het heldere rivier water. We fietsten lekker over leuke houten bruggetjes. De kronkelende fietsweggetjes liepen dwars door de kleine rustige dorpjes waar de locals leefden op het ritme van de dag. We kruisten een Chinees koppeltje op een scooter, die was uitgerust met bovenkapje en wat tierlantijntjes, om de felle zon te mijden. Natuurlijk werd er af en toe een korte stop ingelast voor de oh zo nodige thuis foto’s.
Het was zo’n lekker weertje, al fietsend kwamen we langs prachtige rijstvelden, geelgoud, plukklaar! Uitgestrekte gele velden aan de voet van het Karstgebergte, aan de oevers van de Yulong, waar hier en daar een boer zijn oogst aan het binnenhalen was.
Mooie beelden op je netvlies !!
Mens, wat oogt ze lief, “The Yulong River”.
Lucrèce
 |  |  |
